Vriendin J. gaf mij de volgende vraag mee op haar kerstkaart: ‘Wat is toe aan vernieuwing, omdat het niet genoeg vervulling meer geeft?’ Een mooi cadeau want gelijk groef ik mijn gedachten af, op zoek naar een antwoord.
Wat ik merkte is dat ik de eerste mogelijke antwoorden op de vraag heel snel wegstopte. Nee, dát hoefde niet weg. Nee, en dát was toch ook nog heel waardevol?
Wat er gebeurde was simpelweg angst. Angst om iets los te laten waar ik ooit met overtuiging voor had gekozen. Angst om te ervaren hoe mijn wereld er zónder uit zal zien.
Herken je dat? Ooit maakte die baan, dat voorwerp, die ene persoon of die diepe overtuiging jou vervuld. Het maakte je blij, gaf je energie, maakte je leven mooier.
En al doet het dat allang niet meer of niet voldoende, de gedachte aan loslaten maakt je in eerste instantie angstig in plaats van opgelucht. Je schrik terug, begraaft de gedachte en gaat jezelf overtuigen waarom het nog wél van waarde is.
Ik ga mezelf uitnodigen om Angst in gesprek te laten met Nieuwigheid. Hoe ziet mijn leven eruit als ik wél loslaat? En wat als ik een klein stukje loslaat, als helemaal loslaten nog te eng is? Wat heb ik daarvoor nodig?
Maak jij deze laatste dagen van 2020 ruimte om te overdenken waar jij van jezelf afscheid van mag nemen?
Geef een reactie